Intencje utworzenia Wyższego Seminarium Duchownego Księży Michalitów w kraju Guaranów widzimy już w pierwszym piśmie do arcybiskupa Asunción w sprawie pracy w tamtym Kościele lokalnym. Tam też czytamy: „Pragniemy mieć miejsce, gdzie w przyszłości nasi klerycy mogliby studiować teologię”. Późniejsze kupno działki na ten cel było następnym krokiem do zrealizowania tej idei.
Dwa wydarzenia dają temu rzeczywisty początek. Otóż 10 września 1986 roku pięciu polskich kleryków – michalitów przybyło do serca Ameryki Południowej, Paragwaju, nowego dla nich domu. Nadto, w utworzonym w Natalicio nowicjacie dwaj paragwajscy kandydaci skończyli swoją formację podstawową i złożyli śluby zakonne. Na początku 1987 roku stanęli w progach seminarium. Obydwie grupy dały początek Wyższemu Seminarium Duchownemu Księży Michalitów w Paragwaju. W tym samym roku rozpoczęto rozbudowę budynku seminaryjnego. Rok później, 9 listopada 1988 roku, z Polski przyjechali inni klerycy.

Powołania latynoskie Świadomość, że powołania tubylcze są rękojmą michalickiej przyszłości na Kontynencie Nadziei przyświecała michalitom od samego początki ich pobytu. Wracała ona na posiedzeniach rady Delegatury. Bo dla michalitów to po prostu priorytet. A gwarantem ich pozyskiwania było dobrze zorganizowane duszpasterstwo młodzieżowe. Śledząc pracę ewangelizacyjną michalitów widać, że było ono żywe i dobrze zorganizowane. Wakacyjny czas letni 1993 młodzież z Ñemby i z Posadas wykorzystała na modlitwę, sport i rekreację na obozach. W każdej z tych fantastycznych akcji uczestniczyło ponad 80 młodzieży. Natomiast w obozie dla dzieci z parafii Ñemby ponad setka dzieciaków. Z tą działalnością łączą się obozy powołaniowe. We wspomnianym wyżej roku, w michalickim Wyższym Seminarium Duchownym w Ñemby było sześciu kleryków paragwajskich.

Poszukiwanie nowych dróg w formacji Idąc drogami historii michalickiej w tamtej części świata, odkrywamy intencje ówczesnych przełożonych, by przenieść Wyższe Seminarium Duchowne bliżej Instytutu Filozoficzno -Teologicznego w Lambare. Rozmawiało się o tym już od kilku lat. Bowiem przejechanie trasy, by dotrzeć na wykłady zajmuje jedną godzinę własnym środkiem lokomocji. Pomijając wszelkiego typu okoliczności i argumenty, seminarium pozostało w Ñemby, ale w roku 2002 nabyto nowy teren na ten cel.
Poszukiwanie nowych dróg dokonywało się również na polu formacyjnym. W tym przypadku rozważano też zorganizowanie formacji kandydatów do Zgromadzenia z całego Kontynentu Nadziei w Paragwaju. Idea ta jednak nie pozostawiła śladów pod Krzyżem Południa.

Ks. Zdzisław Urbanik CSMA